وبلاگ شخصی «مرضیه الهی خیبری »

حدود پانزده مهر سال96، آقای سالمی معاون آموزشی دبستان شهید کمال2 وارد کلاس شد و گفت :« خانم الهی به دلایلی دو دانش آموز، امین نجفی و محمد میمون. از فرزندان بهزیستی را به کلاس شما اضافه و دانش آموز علیمرادی را به کلاس خانم صحرایی منتقل می کنیم. من هم مخالفت نکردم. تعویض صورت گرفت. از این دو دانش آموز جدید فقط امین وارد کلاس شد.و در جایی که برایش مشخص شده بود نشست، محمد، روی پله نشسته و می گریست. خواستم با او حرف بزنم اما بی ادبی او مانعی بر سر راه ارتباط بود. فایده ای نداشت. به کلاس برگشتم. بعد از چند دقیقه آقای سالمی او را به کلاس آورد. و با تعریف و تمجید در جایی که من مشخص کردم نشست. آقای سالمی من را نصحیت کردند که به او زیاد سخت نگیرم. اما مگر می شد . من که نمی توانستم اختیار کلاسم را به یک بچه بسپارم. پس چطور تدریس کنم؟ در آن روز خاص او اصلاً کتاب باز نکرد. تکالیف داخل کلاس را هم ننوشت. خلاصه دنبال بهانه بود تا از کلاس بزند بیرون، من هم بهانه به دست اش ندادم . بی توجه به او کلاسم را اداره کردم. البته در بین تدریس گاهی ضرب المثلی یا حکایتی را تعریف می کردم . به در می گفتم تا دیوار بشنود. اما هیچ فایده ای نداشت. او همچنان طلبکار بود و من بدهکار، آن روز هم گذشت . فردا و پس فردا ودر روزهای متوالی، راه ارتباط را بسته و برعدم همکاری پافشاری می کرد. من هرچه بیشتر مدارا می کردم او بیشتر بال می زد. و پر توقع تر به میدان می آمد. در برابر سؤالاتم جواب هایی سخت توهین آمیز می داد. یک روز با خودم گفتم نه مدارا کردن راه اش نیست. باید مشت در برابر مشت باشد. باید جبهه بگیرم. باید با او بجنگم. تا بداند همیشه حرف،حرف او نیست. و همیشه چرخ زندگی به باب دل او نخواهد چرخید. در سخن گفتن آدم بی مل, ...ادامه مطلب